Zdolności kumulacyjne rośliny

Zbyt wielkie cząsteczki są zatrzymywane jak przez sito, a tylko cząsteczki mniejsze od oczek siatki mogą wniknąć do wnętrza komórki. Mówimy w tym przypadku o ultrafiltrowej teorii przepuszczalności. Ponieważ jednak sole zjonizowane wnikają znacznie trudniej niż substancje niedysocjujące nawet o większych czą steczkach, można przypuszczać, że nie tylko wielkość oczek sieci, lecz również budowa chemiczna, a szczególnie ładunek elektryczny substancji, która tworzy sieć plazmatyczną, wpływają na szybkość pobierania cząsteczek wnikających do plazmy. Pobieranie soli mineralnych przez komórkę nie może być w żadnym przypadku tylko procesem dyfuzyjnym, zdeterminowanym jedynie półprzepuszczalnością zewnętrznych warstw plamy. Wielokrotnie obserwujemy, że pewne sole lub jony gromadzą się w danej komórce w stężeniu przewyższającym znacznie ich stężenie w roztworze zewnętrznym, z którego zostały pobrane. Roślina ma wiec wyraźne zdolności kumulacyjne. Z drugiej strony roślina pobiera z pożywki poszczególne sole lub jony nie w równoważnych stosunkach, lecz wyraźnie wybiera określone jony. Pobieranie soli mineralnych zmienia sie także z czasem — w stadiach młodocianych roślina pobiera często znacznie więcej soli niż w późniejszych stadiach rozwoju, ma więc także zdolności selektywne. Zjawiska akumulacji i selektywności wymagają szczegółowego omówienia. Zdolność selektywna rośliny może wywołać znaczną zmianę w odczynie pożywki. Jeżeli np. z roztworu KNOa, w którym nastąpiła oczywiście dysocjacja na jony K + , NOa—, H+ i OH—, roślina pobiera tylko HNO, (pobieranie kw. azotowego w postaci poszczególnych jonów jest mało prawdopodobne z uwagi na wielkość sn potrzebnych do przeprowadzenia takiego rozpadu), wówczas roztwór stanie się zasadowy, ponieważ pozostaje w nim KOH. Saletra potasowa jest więc solą fizjologicznie zasadową. [podobne: drzwi wewnętrzne DRE, pokrowce antyroztoczowe, mechanizm zwrotniczy ]