PAROWANIE

Stwierdzono też doświadczalnie, że w komórkach miękiszowych kory korzenia istnieje wyraźny gradient siły ssącej. Wewnętrzne komórki kory mają wyższe siły ssące niż komórki zewnętrzne. Dopiero na granicy endodermy gradient siły oprócz sił osmotycznych. W ten sam sposób nie tylko pojedyncze komórki miękiszowe, lecz także większe partie tkanek zdobywają wodę niezbędną dla życia, ponieważ i w tkankach istnieje gradient ciśnienia osmotycznego. Pobieranie wody służy nie tylko do jednorazowego nasycenia wodą komórek i tkanek, lecz także do stałego uzupełniania wody, którą roślina traci wskutek parowania na rzecz atmosfery. Napęczniałe błony komórkowe graniczące bezpośrednio z powietrzem parują dopóty, dopóki nie nastąpi nasycenie powietrza parą wodną. Roślina musi oczywiście uzupełnić wyparowaną ilość wody. Nie tylko więc natężenie pobierania wody z gleby, lecz również natężenie transpiracji ma wielkie znaczenie dla gospodarki wodnej roślin. Wykształcenie dużej powierzchni parującej, charakterystycznej cechy ulistnionych roślin lądowych, sprawia, że zarówno natężenie parowania, jak i natężenie dopływu wody z korzeni osiąga znaczne wartości. Obliczono, że średniej wielkości las bukowy zwraca do atmosfery w postaci pary wodnej około 60% całkowitej ilości rocznych opadów. W czasie słonecznego dnia słonecznik może łatwo wyparować 1 1 wody, brzoza 0 200 000 liści 60—70 1, a czasem nawet do 400 1. Ogromne ilości wody stracone w ten sposób muszą być oczywiście stale uzupełniane przez korzenie; w przeciwnym przypadku roślina więdnie. Liczbowe dane, odnoszące się do natężenia parowania, pozwalają uprzytomnić sobie ogrom pracy wykonywanej przez korzenie, a tym samym ocenić znaczenie, jakie ma dla gospodarki wodnej obszar gleby zajęty przez bardzo silnie rozgałęziony system korzeniowy. [patrz też: deska tarasowa modrzew syberyjski, ambrisentan, wiązar dachowy ]